. ..буквите кои притаено излегуваат од устата и се редат како славеи и ластовици по жиците во пролет. Photobucket
on Monday, March 25, 2013

.денес е ден кога многумина мислат дека изборите им ги пресекоа крилјата, момент кога некои си мислат дека останале без крилја, пресвртница во која не можат да ги визуализираат пределите кои вообичаено ги прелетуваат.

.мене ми е преку глава од избори и помислив на едно друго сечење на крилја, сечење кое започнува многу порано,  некаде далеку од општествените влијанија, но е далеку поболно и посуштинско истовремено.


 
Сеуште мислам дека можам да ги постигнам моите (смешни) соништа и мислам дека сликата не ми доаѓа како асоцијација на мојот живот, туку како реплика на луѓето кои живеат околу мене, и како одговор на животите кои многумина ги живеат.

Дали вашите родители се погрижија за вашите крилја? 

Ова е прашање кое е многу важно, моќно.. одговорот би требало да си го дадете сами. Опцијата "отворени можности" е стадиум на размислување кој малкумина го нудат на своите деца. Колку пати сте слушнале дека родители им забраниле на децата да бидам музичари, писатели, уметници, едноставно најмногу заради тоа што тоа не се исплаќа..

Пожестоките родители се обиделе да направат целосна трансформација на размислувањата на своите најмили, додека оние другите се обиделе да им кажат дека место писатели би можеле да работат како уредници, и така ем да пишуваат ем да успеат да заработат.

Немојте да се вознимирувате, истото ќе почнете и сами да си го правите во одреден дел од животниот пат, кога ќе ја изгубите мотивираноста, кога ќе се соочите со суровата реалност, кога ќе знаете што од тоа по кое сте мечтаеле е возможно, а што воопшто не.

Почнавте сами да си ги сечете крилјата?
- Тогаш немојте да ги обвинувате вашите родители што се обиделе да го направат истото многу порано.

Суштината на овој пост ќе биде желбата да се мотивирам самиот себе, а и вас доколку сеуште читате дека најпотребно е самите себе да си потврдиме дека крилјата се нашата сигурност, можноста за оттргнување од секојдневието, решението за вашите следни чекори и храброста да ги надминете моменталните проблеми. Овие крилја кои повеќето ги сметаат за изумрена состојба, како и приказните за еднорозите сеуште постојат, тие се дел од колективната свест на светлите луѓе, оние кои не познаваат време и простор, но се секогаш овде да ви кажат дека вие можете да успеете во се што сте посакале или сте се обиделе. Немојте да се вознимирувате иако вашата издржливост може да опадне, научете се да ги почитувате вашите родители, тие не ни знаеле за вашите крилја, и најважно научете се сами да си ги почитувате вашите крилја, па не покажувајте ги пред родителите или тие кои се обидуваат да се однесуваат како такви.

не сите сакаат да бидат кловнови, ако сретнете таков, поддржете го! нема многу такви! -_-

on Sunday, March 17, 2013

Можеби ќе му треба и некој посоодветен наслов на овој текст, но за почеток нека биде ова основата. Денес е прочка. Побаравте од некого да ви ги опрости грешките, сметате дека некогаш ви се случило да направите грешка? Осмислено или без умисла, сеедно, ние некогаш правиме грешки и тоа е факт.



А опростување бараме од повозрасните, а истото го очекуваме од помладите од нас. Јас денес побарав прошка од мајка ми, а истовремено им простив на сите, со чиста мисла и со длабока вдахновение. На сите, и на оние кои ја побараа од мене, и на оние кои заборавија, и на оние кои не мислат дека им е потребно простување од моја страна, а секако и на тие кои мислат дека од таа точка/ момент на простување ќе започне едно ново запознавање и комуникација основана на еден почовечки темел на разбирање и прифаќање.

“.мајка ми ми прости за се што (не) сум направил. убаво чувство. ослободувачко. нека простат и другите, грешките се секојдневие, секој ги прави, да внимаваме и да ги избегнуваме е добро, но, да станеме и свесни за оние кои сме ги направиле. па да си простиме и самите себе. убав ден добри луѓе.” 

Некој ќе каже ова е традиција, доаѓа Велигден, Тримери, луѓето обожаваат да следат празници. .. т.е. сакаат (некогаш) од празниците да прават трендови. Дали треба од обичаите и нашата традиција да направиме тренд или самата идеја е премногу амбициозна за да биде вистинска, со сигурност не можеме да заклучиме, но најважно е да знаеме што сакаме, и да знаеме како преку простување да стигнеме до нашето позитивно реализирање.

Можеби не сте знаеле, но луѓето кои умеат да простат имаат помирен живот или сон, а некои подобрување и на крвниот притисок, засилување на имунитетот. Наспроти тоа, можеме да помислиме и на примери на луѓе кои во нашиот светоглед се прифатени како добри, мирни, разбирливи, примери на луѓе кои знаат да простат. Зарем таквите не лачат поубава енергија? Зарем таквите немаат поискрена светлина во своите очи?

Колку често простуваме е одговор на тоа колку често умееме да ја прифатиме реалноста таква каква што е, сурова, болна, најчесто непријатна, но треба да одлучите дали сте од оние кои "простуваат по навика" или "простуваат како реакција на одреден настан."

Простувањето секогаш би требало да биде манифестациите на искрената и пожртвуваната љубов која ја имаме и гаиме кон нашите ближни, онаа која безусловно и безгранично ја користиме за проштевање меѓу нас самите. А дали умееме да си простиме самите себе како што им простуваме на другите?

Да се соочиме со фактите, со оние аргументи кои направиле конфликт, да бидеме спремни да ги прифатиме сите последици. Јадот и омразата можат да бидат најголемиот отров на човештвото. Додека ги имаме во себе и немаме вентил за нивно филтрирање ние можеме да си останеме долго заробени во нашите (не)вистини. Ослободувањето од омразата и непотребните грижи ќе ни помогнат да простиме. Секако, ако знаеме што имаме на листата за простување..

Што згрешив јас, што згреши ти, тој, таа .. ТИЕ?! 

Листата ќе ни помогне полесно да поминеме низ моментите кои оставиле лош впечаток во нашиот живот и сеќавање. Знаете, не секогаш сме свесни кога правиме грешки или други ни ги нанесуваат нам. Да не влегуваме цврсто во војна поради нешто што било брзо изречено или направено.Сите ние сме склони на брзи потези иако ни е добро позната онаа стара поговорка со брзата кучка и нејзините кученца.. Место да ги визуализираме резултатите од народната поговорка, подобро да ја замислиме нашата состојба кога си простуваме себе си или на оној кого сме го повредиле или не повредил.



Таа состојба би била одличен момент за почеток на новата состојба на свесност во која ние умееме да ги препознаеме и вреднеме грешките исто како и успесите.

Да си простуваме, така сме поблиску до вистинскиот пат, оној на хуманите луѓе кои умеат да јапокажат убавината на животот со самоти нивно постоење. Да бидеме над проблемите и даумеемедаси простиме за се што сме направиле во минатото,така ќебидеме подобри во иднина.

А, ако умееме да и простиме на околината и нашата заедница за тоа што направила погрешно во минатото, може и таа да се подобри во иднина.

Може(би) простувањето е сериозен клуч на успехот, вреди да се обидуваме, поинтензивно се разбира.

p.s. простете ако ви згрешив нешто со овој текст! 

.недела, зошто да не можеме да бидеме денес земјата на блузот? барем на момент, не нашата "територијата", не "времето", не "улицата", туку ние самите, не буквално нашата земја, де! е така.


сликата е од: republika.mk
за каква е нашата земја може да пишувате и размислувате на друго место, овде како за прочка, по не знам колку време музичко интермецо.

Гуру Харе, Амон Мра и компанија со сосема одлична песна за денес. нешто ново, забавно, одлично склопено, разиграна интерпретација. аre u feeling dizzy или малку како посткарневалска креација, сеедно. груви неделна релаксација, indeed. Браво за екипата, идемо ~ Guru Hare - land of the blues;

Related Posts with Thumbnails