:вистината се трупа како тутун, катранот се лепи по нашите души

(откинати парчиња историја кои медиумите ги прескокнуваат, новинарите ги замижуваат, платениците ги игнорираат – а на сиромашниот го соголуваат)

.дали сме тука и дали сме овде, дали постои онаа синергија за која сите кога бевме помлади говоревме. старееме, но се повеќе се губиме, наместо да се пронајдеме.

.менуваме животни маки, оти работа се потешко се наоѓа, а камоли да се менува, да се напредува. се труеме со нечовечка, нетолерантна, демек „духовна“ храна, оти загадувањето на воздухот не ни е доволно. внесуваме расизам, а уште не сме го пребродиле сопствениот национализам, фрламе со камења по кучињата скитници, а нашите родители сѐ уште не чуваат како домашни миленичиња.

Star Wars кампањи и Pray for Paris само по интернет, онака, за да се биде trandy, а на улицата, кога е потребно да се маршира никој нема време, кога протестот е можеби единственото решение кое ни остана, ние наоѓаме изговор дека мораме да одиме на состанок или на кино, заљубени сме или не дај боже - „изгубени во свемирот“. а да, има градови кои немаат ни кино, пристојна галерија, музеј и редовен репертоар во театар, за таквите бунтовници на она што ни се случува оправдувањето се крие во менито на рестораните, кафе баровите, кафаните и уличните прошетки на „зајдисонце“. #РомантикиВоВремеНаПустош

:некогаш е навистина тешко да се соочиш со реалноста, таа е сурова како и самата помисла за иднината, иако таму некаде подалеку наоѓаме прибежиште на нашиот сон и велиме – еден ден ќе биде подобро.

.како мали деца се залажуваме, а како уште помали дозволуваме да не лажат, затоа што на оние кои се опседнати со политика, само лоша политика им се случува. но добро е, поткашлуваме и пак велиме, барем чинијата за вечера не ни е празна – ако не друго повторно ќе се јадат „Вести“ и тоа од сите пропагандни национални канали, за повеќе да веруваме, за да се губиме, оти пак во сатирата на глупоста се крие идеалот за лудоста која ете како е потребна за да се побегне од неподобноста на времето кое не го живееме, туку се почесто го патиме и губиме.

- добро кажа Рамбо Амадеус во последното интервју дека: „национализмот е тема за луѓе со 300€ месечен приход. оние кои заработуваат 500€ веќе разговараat за кафулиња и гардероба. но, доколку се надмиме платата од 1000€ тогаш топ тема за разговор е здравата храна.“ [доколу сметате дека не е правилно напишана неговата изјава, нека биде парафраза - тоа е поентата.]

:дали ни е потребна нова метафорична нарација на политичко-револуционерната еманципација, или како и дрвјата по улиците, плоштадите, кварталите, факултетите и ние преку ноќ ќе почнеме да исчезнуваме?

не сме сами, секојдневно можам тоа да го препознаам во фонијата која е скриена во длабочините на моите мобилни разговори, крадецот на интима не демне, чека момент нож во грбот да ни забие. не слушаат, не снимаат, не сечат, лепат, монтираат. од нас прават лоша историја на новото време, а од нашите поколенија робови на иднината која уште не родени ги закопала, ако не во друго, во долгови со сигурност.

.се фарбаме како кинески возови оставени или заборавени во агендите кои требаше да исперат само тендери, оти пруга уште немаме, а ни желба, ни пари да изградиме – имаме. но затоа властодршците имаат секојдневно за непотребните патувања до Куба, Карибите, Марс или Јупитер, за непотребните станови како од Бога дадени, за автомобили паркирани на паркинзи во празни, но до последен аксесоар и со тренд дизајнирани и уредени куќи, вили и тврдини. народот плаче, народ (ис)плаќа - некој ќе каже тој сам си избрал!

дрско е кога „еднооки“ и емисии слични на нив по неколку пати во епизода ги навредуваат луѓето од село со тоа што на дел од нивните карактери им се обраќаат и ги нарекуваат „сељаци“. ако е тоа врв на хуморот и сатирата кои тие знаат да ги употребуваат јас искрено им посакувам неуспешно пензионирање. доста е од дилетанти кои се робови на нефилтрираните медиумски политики.

- и додека според UNESCO културата станува главен двигател во Европа и светот и креативните индустрии, уметноста, кинематографијата, литературата и сите останати области полека се враќаат на своето заслужено место (или само уште еден симулакрум на Големиот брат), некои овде (уште) креваат рака на жени, додека пак другите кои општеството ги етикетирало како поневажни и со тоа им наметнало чувство на помала вредност уште можеш да ги видиш и слушнеш како неуспешни кафански пејачки – секако додека не се омажат со некој кретен и бидат изложени на истата семејна тиранија и насилство.

како крај на ова мое (новогодишно) блог излагање, едно отворено прашање до угостителите:

.до кога одредени сопственици на угостителски објекти ќе ја дискриминираат турската (или било која друга помала) заедница? иако дел од членовите на овие заедници сакаат да се солидаризираат, сакаат да бидат дел од културно-забавната програма на градот, наидуваат на затворени и „резервирани“ места и маси во одредени објекти, а истите во тие моменти се празни и масите без знак дека се резервирани. очигледно е дека со тоа го игнорирате нивното постоење! зарем парите не се пари (за тие што ги имаат), кога се дадени од било кого за вашите услуги?! знаете, таа е истата таа заедница кај која на секои избори партистките магнати оти добро коленичат и се молат, оти знаете дека градовите се преполовени и тие ги решаваат сите избори до сега!

:побогу државо слепа, дел од тие млади луѓе се студенти на факултет, утре ќе бидат наши адвокати, правници, професори, доктори... зарем заслужуваме ваков деградирачки однос по ова прашање во 21 век?

луѓето не се детектираат и етикетираат според нивната боја на кожата или според нивното верување, туку според нивното однесување. овие луѓе не заслужуваат да бидат дискриминирани!

p.s. знам дека се ближат празници. .. полесна нека ни биде новата година, да употребиме повеќе разум, сила, моќ (како народ) и да не се откажеме. на секое зло му доаѓа крајот, колку подолго е во вртелешката, толку повеќе кога ќе излезе од кругот нема да може да се врати и да се собере. само еден на крај си ги собира гревовите, знаете кој, нели?!?

p.p.s. мигрантите, ах... мигрантите - тие заслужуваат посебно внимание! ;)

0 comments

#денот_по-тоа ::: антивистината за прогрижата

.некој ќе каже помина и тоа, завршивме уште еден празник, продолживме уште еден викенд, понеделникот го преспавме, а вчера славевме. .. како и секогаш. стравувањето е кафез за умот, лајкот патент за вербалните недостатоци. живееме во земја на молкнати усти и луѓе полни со страв.

- одбележавме уште една револуција, купивме најубави икебани за пред спомениците, направивме неколку селфи фотографии, како, еве, бевме и ние дел од оние кои се свесни за историјата, оние кои ја почитуваат, оние кои се поклонуваат пред истата. покажавме уште една одлична, математички коректна невистина. се излажавме самите себе дека сме верни на колективната матрица.

.цела година чукај се во гради дека си маќедонец, поклонувај се на фашистичка идеолошка матрица, тотемизирај ги неправдата, нетолерантноста и нееднаквоста и денес говори за антифашизам и за слобода на народот и изразувањето.

востание на умот ни недостига, промена на свеста и перцепцијата со која согледуваме што е бело, а што црно. 

за вакви денови не требаат свечени положувања на цвеќе од лицемерни полтрони, на вакви денови народот треба да го возврати каменот кој прв ни беше фрлен, желбата за промена не се шаблонизира, таа се вградува во душата на најмладите и пред се не се ограничува.

борбата продолжува - да не се повтори!

се дриблавме со антифашистички пароли, цитиравме големи великани, ја ископавме најреволуционерната поезија од google, се обидовме уште еднаш, како и секогаш да си кажеме: u've made good job и се потапшавме по рамо како навистина да е тоа така. и оп, пак го прескокнавме слонот иако ни го зема целиот простор во собата. бисерувавме итроштини, „го суштествувавме суштествувањето на суштественоста во суштината на процесот на демаркација на проблемот не лежи во аналноста на баналноста на процедуралноста, туку во... гламурозноста на игнорирање на ирационалноста на неписменоста.“ >.<

медитиравме троа на идејата за слободен живот, пазар, ум, а сепак утре се враќаме пак на истото. кој како се снајде, така и зајде. паразитирањето во јавната администрација е наследена болест од сите претходни системи, а ние постојано знаеме да кажеме: ова не чини!

.не се криви тие што не силуваат, криви сме ние граѓаните што постојано кога ќе ни дојдат на врата ги пречекуваме со лубрикант.

не чини вековното мудрување без нешто да се посака реално и не само на зборови, туку суштински да се промени. проблеми, проблеми, проблеми. сите имаме проблеми - да немавме проблеми сигурно ќе бевме. .. мртви!

.маќедонија бомба да е, секој да ја знае.

и по тоа пак секој ќе се вади на својата дарма или карма, без да се погледне изборот и да се посади желба, верба, мудрост и пред се стратегија за животот кој сме го избрале. нема човек кој нема проблеми, некој е со поголеми, некој со помали, иако секој би кажал дека неговите проблеми се најголеми. јас само би додал дека кога државата има сериозни проблеми последователно на тоа е СИТЕ ДА ИМАМЕ ПРОБЛЕМИ. уште еден татко е загрижен за министерството за смрт, уште едно девојче загина поради (не)грижата на нашиот здравствен систем. не смееме да продолжиме да разменуваме: нека почива во мир, нека и е лесна земјата и да констатираме оти здравството ни е отидено во неповрат.

:народот плански го ништат, оној кој е мудар и свесен го мапираат како сериозна опасност со црвенкруг на главата, додека од другите прават овци.

.фанатичен сељачизам - единственото нешто што владее во државата.

останатите. .. земјоделци. секоја година иста песна. фрли се ти на нива, работи во жолта или портокалова фаза на температурата, дојде ли есен, фрли си ги продуктите на асфалтот. место овде нашата држава да ги мотивира луѓето да останат овде, да дадат сеод себе овде, ние слушаме самоза невидливи субвенции, а на првиот дожд во поплава ни се губат цели села и градови. место да да садиме лозје и да береме грозје, ние младите ги пуштаме во швајцараа на берба неколку недели и после западниот свет и капиталистите ни се криви. секогаш така - ти си крив. да, да и ти со бугарскиот пасош што ни ја даде информацијата.

последно нешто: .почекајте, не правете деца, наскоро #Ж ќе започне со изградба на нов студенстки дом.

0 comments

.темата која нема крај во Македонија

:сте помислиле ли која е темата која нема крај во Македонија? или веднаш на ум ви паѓаат неколку теми кои се протнуваа порано, а сега со сета сила удараат по нашата глава?

некој сака да си поигрува со животот на македонскиот граѓанин, а не станува збор за еден или двајца виновници. се поретко слушаме конкретни виновници, иако имаме се помалку луѓе во државата. наспроти тоа слушаме налудничави изјави од црквата дека јогата не е добра, а неодамна гледавме фотографија како во владата наутро вежбаат јога. 

mind fuck ситуација, нели? на толку “образуван“ народ, се помалку писмени кои можат еден извештај од Европа да го пренесат онака како е напишан, а не така како што го доживуваат поединци, небаре имаме потреба од прераскажување на еротски филмови во кои треба да се задоволи нашата сексуална страст.

- безизлезноста е очигледна, агонијата меѓу нарадот се поголема, нетрпението не е лажно, а за волја на вистината започна и времето за летни одмори. за жал само за оние кои имаат финансии да си го допуштат тоа. имаме ли политичка волја, имаме ли шанса да спроведеме одреден правен механизам кој ќе ги врати работите во нормала, барем во онаа претходната во која одредени социјални структури не беа изложени на фактот дека треба да спијат во шатори во главниот град на државата, тотално непотребно, тотално излишно - или не вие решете. ќе им ги остави ли на крај некој шаторите, вреќите за спиење и душеците на најсилните поборници за/ на демократијата? – за еден другар прашувам.

- што направивме со мигрантите? им продадовме велосипеди, помогнавме да се убијат, ги вртевме во круг, ги затворивме во една соба како да се вреќа компири, заработивме и ....

 постојат ли некакви процедури кои се случуваат нормално во моментот, постојат ли институции кои функционираат и кои ќе се погрижат да се стабилизира ситуацијата, постојат ли поединци кои не “одработуваат“, постојат ли алатки и “клучови“ кои ќе помогнат во олеснувањето на оваа недорасната политичка состојба? 

зарем Македонија после 25 години си дозволи толку да западне во мечкина дупка направена од криминалци – ловџии на материјално благо, што на крај истите ќе си ги соберат парталите, а ние ако досега бевме хибридна држава, од сега натаму ќе се претвориме во лабараторски корнер (извинете, центар) на Европа, каде за прв пат ќе се пробаат некои нови техники, опити, експерименти т.е. елементи за управување со ојачната (не)моќ на “простата“ популација (простете), изгубена во својата лудост и ќе бидеме глувци кои нема да преживеат, туку едноставно ќе бидат заменети со други, се додека не бидеме истребени до последен - глушец (се разбира).

те прислушкуваат и тебе или ти не си вреден и посебен?

до кога обичниот народ ќе се тегави по улиците, по протестите и контра-протестите, дали после толку време можеме да носиме трезвени и приземни заклучоци за истите. вредеа ли и кои се бенефитите од нив, треба ли да продолжат и што кога ќе продолжат... до кога ќе си мислиме дека сме народ избран од господ, единствен свет од библијата, папокот на светот кој ја има уникатната прилика да си прави така како што му одговара и му се сака? дали новите бомби ќе направат еурека кај македонскиот граѓанин, дали секој од нас ќе биде треснат по глава со правата реалност и вистината која како корка сува леб ни е потребна.

до кога ќе си ја газиме и уништуваме сопствената држава? до кога оваа слика нема да ни значи ништо, до кога нашите лични бенефити ќе бидат поважни од сЕ друго што ни се случува?

:реторички прашања кои како круг без излез се вртат во нашите глави секојдневно, без одговор со празни погледи едните чекаат сладолед (од најубавите), а другите (промени?!?) за кои сите заедно, обединето треба да се избориме. поддаваме раце само на истомислениците, а другите како во некоја видео игра или супер мисија на елиминација, ги телепортираме, ги ставаме на пуст остров, на остров кој ќе биде следниот затвор за секој кој нема да размислува како нас. 

до кога вака македонче или македонецу, сеедно?

можеме ли да дозволиме плуралност во размислувањето, толеранција на туѓото мислење, можеме ли на криминалците да им кажеме каде им е местото, на соседите повторно да ги поздравиме и да им се извиниме доколку сме згрешиле во сите овие месеци, години?

имаме премногу книги, а се помалку мозоци, премногу закони, но и се повеќе криминалци, премногу информации, а се помалку вистина во истите, премногу пријателства, но за жал неважни и неискрени. и тогаш некој можеби ќе каже, ако пеколот случајно е празен, проверете ја Македонија, за на тоа неколку секунди потоа да се радуваме, да се смееме, да се возбудуваме и без вистинска доблест да сериозно да почнеме да размислиме. зарем навистина станавме толку лоши? сите учевме да бидеме демократи, а повеќето од нас станале корумпирани идиоти, продадени души на ѓаволот, платеници на насилството и беззаконието. да направиме уште една тура - авантура?!

што ни се случи и се уште ни се случува доколку сака(в)ме да бидеме нормална држава? каде е самодисциплината, културата, основните правила на соживот?

сите ние го храниме ова чудовиште!  

почнавме меѓусебно да си го правиме она што другите не сакаме да ни го направат нас, ја изгубивме оскатакоја не правеше луѓе, а не поврзуваше и со она што е вредно за секој од нас, наместо да се стремиме кон доброто, налошото гледаме како вкусна кујна. ппштествениот неред е резултат на неуспехот да се сфати и да се живее во реалноста...

ова е иднината во која сакаме сите да влеземе!

:всушност, дали сакаме и дали ни одговара да продолжиме од таму каде што мислевме дека сме почнале или застанале, оти како што изгледа на крај излегува дека не само што ние немавме тргнато кон “некаде“ (светлата иднина), туку ние сме биле длабоко заглавени во менталните ровови и илузијата дека воопшто се движиме, освен ако тоа не го гледаме реверзибилно, односно назадечки. сме движеле, но се поназад и поназад, назад до суштината на нашето непостоење, изгубеноста на основните човечки вредности, ароганцијата, суетноста, надменоста – патосот на нашата вкоренета огорченост.

позитивна разврска и брзо решение кое ќе биде праведно и ќе не врати сите во ред, ќе ни покаже кому каде му е местото во ова општество е навистина потребно, но и задолжително за да се излезе од оваа криза и за да не се случи опасноста од тоа повторно да се вратиме на истото „дериџе“.

0 comments

:deal oriented гротеска од држава [оригиналот да го снема]

.ние мора да се ориентираме кон зделките, ние мораме да се насочиме кон оние чии пари може да ги измолзиме - ние мора и да го прескокнеме законот ако сакаме да ги „исцедиме“ инвеститорите до последна капка.

нам, драги пријатели, ни требаат нови концепти на водење на нашата држава. нам, граѓаните ни е преку главата од „играчи“. ние не се „возбудуваме“ и „палиме“ на луѓе кои имаат јахти полни женски, нашата држава не е сценарио за порнич. каква е оваа реторика на цинизам против некој кој исплашено „сака да ги следи законите“, за на крај повторно да си легне на брашното и да „се корегира“, односно да ја заигра „играта на злото“, предводена од дикпаторчето.

оваа влада отиде во неповрат, прашање на време е колку денови се потребни за гласно и јавно да слушнеме од „лидерот“ дека оваа негова стратегија за водење на држава била целосно погрешна и она што го слушаме во бомбите за жал е навистина така. треба сите да кажеме дека ова е крајот на неговата бизнис фамилијарна држава, deal oriented, корумпирана од глава до петици. СЛОБОДИШТЕ не е само начин на размислување, ова е и` новиот начин на дејствување!

„#‎Ж‬ му вели на Миле дека му е страв и дека ни еден проект не им тргнува како на Влада. И вели дека нешто мора да е и до нив, не било се до другите. Историско признание.“

.луѓето гинат бесцелно за материјалната придобивка на узурпаторите. анатомија на друштвениот морал. урината никогаш нема да мириса на парфем. паланката не е локалитет, туку „жабокречина“ на популитетот. паланката не ни е дадена од бога, таа е избор. на скулптурата не и е потребно постолје за да биде монументална.

- национализмот го менува влакното, но не и својот нарав. нам ни се случува панаѓур на лагите и кичот. национализмот е ништо кое ништи и уништува - најлошата друштвена болест. културата не е само за елитата и лагите не смеат да бидат легални. лукавството е интелигенцијата на глупавите. не смееме да живееме на сметка на идните генерации. потребна ни е радикална културна еманципација за да се стави крај на безумието. апстрактното размислување е важно за да не се измислува минатото.

животот во македонија е брехтова претстава, тој ги изговара вистинските прашања во форма на афоризам и/ или сарказам. културата е клучна за нашите решенија, за слободата и паѓањето на режимот.

(од гостувањето на Златко Паковиќ на кампот „Слободиште“)

протестот е извонредна манифестација на новите култури.

„еден ден ќе ги соберам сите знамиња кои залудно се веат и ќе ги ставам во перачка машина. на сите им треба перење и тоа - заедно. со ист прашок за перење и ист омекнувач. оти тоа би требало да биде новата слобода! тоа би требало да биде државата која се раѓа внатре пустошот на оваа држава. тоа би требало да бидат нашите борби и желба поголеми од сите знамиња.“

Поединецот стана посвесен за својата зависност од општеството од било кога порано. Но, тој оваа зависност не ја доживува како позитивна работа, како органска врска, како заштитна сила, туку како закана за своите природни права, па дури и за својата економска егзистенција. Дури, неговата положба во општеството е таква што егоистичните нагони се постојано потенцирани, додека социјалните нагони, кои се природно послаби, прогресивно се уназадуваат. Сите човечки суштества, без оглед на општествената позиција, страдаат од овој процес на уназадување. Без да бидат свесни за тоа дека се заложници на сопствениот егоизам, тие се чувствуваат несигурни, осамени, и лишени од наивните, едноставни и несофистицирани задоволства на животот. Човекот може да ја најде смислата на животот, краток и опасен каков што е, само преку своето посветување на општеството.

Алберт Ајнштајн („Зошто социјализам?“)

 

 - и сега повторно ќе ја видиме групата на релативизатори. тоа е синдром на луѓе кои не можат да се препознаат во големата слика и немаат никаква идеја за акција. да престанеме да гледаме во минатото, да се посветиме на сегашноста, за да направиме подобра иднина! никој овде не говори за смена на „ѓаволите“ (помал со поголем или било каква слична паралела), иако тоа постојано се инсинуира. некој овде сака да ја игнорира вистината, едните затоа што така им е подобро, другите оти сакаат да „неутрализираат“ и генерализираат кога и каде стигнат!

 
 
после пак некој ќе каже: па и таму, пред влада се само „партиски војничиња“, но меѓу луѓето кои кампуваат пред влада има и многу луѓе кои не припаѓаат на ниту една партија, но чувствуваат огромна одговорност за состојбата и нејзина промена. под итно треба да престанеме да говориме веќе за бараби, време е да почнеме да зборуваме за нови луѓе кои можеби после 25 години тапкање во место ќе предложат поинаква стратегија од досегашниве и така ќе помогнат за сите во државата. 

„не може да се продолжи со фрлање на анатема на сите партиски неопределени кои препознаа во оваа власт само криминал, нечовечност и желба за „одмазда“.“ 

...ако конструирањето на иднината и давањето конечни решенија за сите времиња не е наша работа, тогаш уште појасно е што треба да направиме во сегашноста: мислам на безобѕирна критика на сé постоечко, безобѕирна во таа смисла, што критиката нема да се плаши од своите резултати и исто толку малку ќе се плаши од судирот со постоечките сили

Карл Маркс (1843)

  

- залоеноста во партискиот концепт е најлошата перцепција која може еден човек да ја има, треба да се размислува надвор од кутијата (пропагандата), треба да се отвори прозорецот - надвор има нов воздух и се повеќе мириса на слобода!

не, добри луѓе, за жал овде нема подобра плата, нови вработувања, субвенции, повисоки пензии, овде нема странски инвестииции, овде има страшни „општествени крадења“ со deal oriented партнерите од криминалните кругови.  

тие [ветувањата] се само една илузија која некој мисли дека се случува избегнувајќи да се соочи со вистината која боли и е сурова и далеку од утопистичка слика за подобро, онаа со „големиот квалитетет сладолед“ на жалниот чичко кој требаше на стари години да спие во контра-кампот за да може после цел живот да го вкуси. 

почнувам да ги сожалувам сите оние што на маката на другите, послушнички се потпишуваат, агитираат по слободни минувачи, кампуваат несвесно и поданички со мисла дека бранат демократија, а застанале на страната на токму спротивното, јадат дневници на сметка на гладот на населението кое уште не е вработено, на сметка на студентите кои немаат нормални студентски услови за живот, ниту пак образование, на сметка на земјоделците и нивните продукти кои пропаѓаат, се фрлат на улици или се продаваат на откуп за ситни пари, секако и на дебелите суми истрошени за патиштата кои се распукуваат после само неколку месеци, и трошок на фактурите кои се платени како да се мермери и бетони, а народот гледа гипс картони и стиропори.

ние сме сведоци на најлошиот дел од модерната македонска историја и некои луѓе кои имаат бенефит од тоа гордо и одлучно го поддржуваат тоа. се гледа како никогаш досега на виделина дека „долга е раката на вмро“ и на многумина им се видела слатка.

:и пак 2006, пак 94, 98... и тоа како аргументи од најстрашниот суд - алоо, 2015 е и во моментот имаме повеќе криминал од сите години собрани заедно. да ја оставиме таа лоша проекција (симулакрум) која ги наметнува земјоделците, ромите, невработените, луѓето од маргиналните групи како второкласен народ во државата. да ги фрлиме менталните опинци и да си подадеме рака за заедно да градиме подобро општество и иднина!

„млатењето слама и заменувањето на тези е најдобра и најпозна алатка!“

ужасно е во моментот некој да се декларира како „поддржувач на власта“, на оваа гарнитура на дпмне, на овие криминогени профили на владетели, на овие структури на политички монструми. јас имам сосема дијаметрално спротивни ставови од таквите луѓе, јас се активирам како слободен граѓанин и чекам да заврши оваа криминалистичка кариера на украдената власт со помош на лажирани и режирани избори.

Во модерната култура несвесната здодевност има огромни димензии, а популарноста на радиото, телевизијата и другите слични средства за потрошувачка произлегува од тоа што луѓето се лишени од автентично искуство. Во нашето општество ние сме индоктринирани да мислиме дека е сосема недолично да се биде незаинтересиран, односно дека тоа е знак за неуспех; „успешниот“ човек се интересира за нешто. Поради тоа чувството на здодевност мораме да го замениме со чувство на возбуденост, иако фактички оваа возбуденост често не е ништо друго освен мисла предизвикана од индоктринацијата според која некои ситуации или личности треба да се доживеат како возбудливи.

Ерих Фром

треба да бидиме своеглави, да размислуваме без никакво влијание, така ќе можеме да ги погледнеме сите проблеми, а и да понудиме можни решенија на истите. народот се буди, се надевам дека наскоро што повеќе ќе застанат на линијата на граѓаните (без партии, книшки и притисоци) и ќе кажат ОВА НЕ ЧИНИ - без разлика кој е виновникот.

0 comments