.мали библиотеки или како да се уништи убавината на градот

.и додека мислиме дека меѓу луѓето има и такви кои се диви, задолжително пред да ги обвиниме за нивното однесување треба да се запрашаме кои се факторите кои направиле да бидеме сведоци на таквото однесување. и директно и индиректно, во секој случај како - загрижени граѓани.

ми се допаѓа кога ќе видам некој кој е општествено одговорен и граѓански активен да сподели свој став и со тоа да покаже дека не е се така црно и дека не сите замижуваме на непријатната реалност и сликата која ни се промовира дека живееме во бедотија, без никаква морална и етичка одгворност. прочитав објава на facebook која оди вака: „Пред некој ден у Големиот парк У Струмица ја видех истата таа Куќичка на книгата или мала библиотека како со викат која беше скроз уништена и жално е шо некој се помачил и му текнало да направа нешто добро за да се едуцира народот ама сепак не можеше да допре до народот..Жално и срамно!!“

не додржав, а веднаш да искоментирам. сепак треба да се стави и по некоја објава и на блогот, не за друго, да не се заборавиме. еве го моето мислење:

не е проблем поставувањето на овие мали улични библиотеки, напротив беше извонредна идеја и проект, но за жал на истиот таков проект му беше прескокната основната, круцијална кампања со која ќе се информира народот и ќе се подигне свеста за нивно користење. жално е дека не само во струмица, туку генерално во македонија, ваквите проекти излегуваат како печурки после дожд и се единствено во фокусот на оние кои сакаат да ги уништат.

да се сетиме само колку пати имавме поставувано убави улични контејнери, кои беа палени, кршени и уништувани, колку само улични светилки биле наоѓани без светилки, колку само клупи по градот биле оставени само со бетонската основа од страна. дури и површините кои почнаа да ги разубавуваат од еколошкото друштво се мета на неколкумина вагабонти, кои да нагласам дека не се препознатливи (затоа што се стопени во текот на секојдневието со народот) и истите тие живеат како “нормални“ граѓани на општина Струмица, се додека некоја вечер, некој викенд, не се опијат и не настапи кај нив синдромот на девијатно однесување.

некој ќе каже дека општината е крива, дека таа треба континуирано да продолжи да ги обновува сите работи кои се уништуваат во градот, но јас ќе нагласам дека треба да се вратиме чекор наназад, дека најпрво треба да го едуцираме народот преку адаптирана метода, не “кампања“ како што гледаме на телевизија или во другите држави, или воопшто без никакви информации, за основнте функции и потреби, туку лесно сварлива за менталитетот на нашиот народ.

се додека е битно да се “исперат парите“, на овој или оној начин, без покажување на прст кој едните или другите, ќе имаме вакви очекувани, негативни резултати.

- уште едно мало надополнување на сликата поврзана со оваа тема е дека истите тие беа поставени на фреквентни локации во градот и тоа:

– Плоштад ,,Гоце Делчев“ – Градинка ,,Детска радост“ – ОУ,, Никола Вапцаров“ – Малиот парк – Градски парк наспроти ресторан Happiness

а сега, за жал и за волја на вистината, ниедна од нив не функционира, а голем дел од истите се претворени во простор каде може да се фрли попатен отпад. прашање е дали тие треба да се обноват, заменат со нови или целосно да се повлечат од локациите се додека народот не ја согледа вистинската потреба од нивното постоење.

0 comments

:вистината се трупа како тутун, катранот се лепи по нашите души

(откинати парчиња историја кои медиумите ги прескокнуваат, новинарите ги замижуваат, платениците ги игнорираат – а на сиромашниот го соголуваат)

.дали сме тука и дали сме овде, дали постои онаа синергија за која сите кога бевме помлади говоревме. старееме, но се повеќе се губиме, наместо да се пронајдеме.

.менуваме животни маки, оти работа се потешко се наоѓа, а камоли да се менува, да се напредува. се труеме со нечовечка, нетолерантна, демек „духовна“ храна, оти загадувањето на воздухот не ни е доволно. внесуваме расизам, а уште не сме го пребродиле сопствениот национализам, фрламе со камења по кучињата скитници, а нашите родители сѐ уште не чуваат како домашни миленичиња.

Star Wars кампањи и Pray for Paris само по интернет, онака, за да се биде trandy, а на улицата, кога е потребно да се маршира никој нема време, кога протестот е можеби единственото решение кое ни остана, ние наоѓаме изговор дека мораме да одиме на состанок или на кино, заљубени сме или не дај боже - „изгубени во свемирот“. а да, има градови кои немаат ни кино, пристојна галерија, музеј и редовен репертоар во театар, за таквите бунтовници на она што ни се случува оправдувањето се крие во менито на рестораните, кафе баровите, кафаните и уличните прошетки на „зајдисонце“. #РомантикиВоВремеНаПустош

:некогаш е навистина тешко да се соочиш со реалноста, таа е сурова како и самата помисла за иднината, иако таму некаде подалеку наоѓаме прибежиште на нашиот сон и велиме – еден ден ќе биде подобро.

.како мали деца се залажуваме, а како уште помали дозволуваме да не лажат, затоа што на оние кои се опседнати со политика, само лоша политика им се случува. но добро е, поткашлуваме и пак велиме, барем чинијата за вечера не ни е празна – ако не друго повторно ќе се јадат „Вести“ и тоа од сите пропагандни национални канали, за повеќе да веруваме, за да се губиме, оти пак во сатирата на глупоста се крие идеалот за лудоста која ете како е потребна за да се побегне од неподобноста на времето кое не го живееме, туку се почесто го патиме и губиме.

- добро кажа Рамбо Амадеус во последното интервју дека: „национализмот е тема за луѓе со 300€ месечен приход. оние кои заработуваат 500€ веќе разговараat за кафулиња и гардероба. но, доколку се надмиме платата од 1000€ тогаш топ тема за разговор е здравата храна.“ [доколу сметате дека не е правилно напишана неговата изјава, нека биде парафраза - тоа е поентата.]

:дали ни е потребна нова метафорична нарација на политичко-револуционерната еманципација, или како и дрвјата по улиците, плоштадите, кварталите, факултетите и ние преку ноќ ќе почнеме да исчезнуваме?

не сме сами, секојдневно можам тоа да го препознаам во фонијата која е скриена во длабочините на моите мобилни разговори, крадецот на интима не демне, чека момент нож во грбот да ни забие. не слушаат, не снимаат, не сечат, лепат, монтираат. од нас прават лоша историја на новото време, а од нашите поколенија робови на иднината која уште не родени ги закопала, ако не во друго, во долгови со сигурност.

.се фарбаме како кинески возови оставени или заборавени во агендите кои требаше да исперат само тендери, оти пруга уште немаме, а ни желба, ни пари да изградиме – имаме. но затоа властодршците имаат секојдневно за непотребните патувања до Куба, Карибите, Марс или Јупитер, за непотребните станови како од Бога дадени, за автомобили паркирани на паркинзи во празни, но до последен аксесоар и со тренд дизајнирани и уредени куќи, вили и тврдини. народот плаче, народ (ис)плаќа - некој ќе каже тој сам си избрал!

дрско е кога „еднооки“ и емисии слични на нив по неколку пати во епизода ги навредуваат луѓето од село со тоа што на дел од нивните карактери им се обраќаат и ги нарекуваат „сељаци“. ако е тоа врв на хуморот и сатирата кои тие знаат да ги употребуваат јас искрено им посакувам неуспешно пензионирање. доста е од дилетанти кои се робови на нефилтрираните медиумски политики.

- и додека според UNESCO културата станува главен двигател во Европа и светот и креативните индустрии, уметноста, кинематографијата, литературата и сите останати области полека се враќаат на своето заслужено место (или само уште еден симулакрум на Големиот брат), некои овде (уште) креваат рака на жени, додека пак другите кои општеството ги етикетирало како поневажни и со тоа им наметнало чувство на помала вредност уште можеш да ги видиш и слушнеш како неуспешни кафански пејачки – секако додека не се омажат со некој кретен и бидат изложени на истата семејна тиранија и насилство.

како крај на ова мое (новогодишно) блог излагање, едно отворено прашање до угостителите:

.до кога одредени сопственици на угостителски објекти ќе ја дискриминираат турската (или било која друга помала) заедница? иако дел од членовите на овие заедници сакаат да се солидаризираат, сакаат да бидат дел од културно-забавната програма на градот, наидуваат на затворени и „резервирани“ места и маси во одредени објекти, а истите во тие моменти се празни и масите без знак дека се резервирани. очигледно е дека со тоа го игнорирате нивното постоење! зарем парите не се пари (за тие што ги имаат), кога се дадени од било кого за вашите услуги?! знаете, таа е истата таа заедница кај која на секои избори партистките магнати оти добро коленичат и се молат, оти знаете дека градовите се преполовени и тие ги решаваат сите избори до сега!

:побогу државо слепа, дел од тие млади луѓе се студенти на факултет, утре ќе бидат наши адвокати, правници, професори, доктори... зарем заслужуваме ваков деградирачки однос по ова прашање во 21 век?

луѓето не се детектираат и етикетираат според нивната боја на кожата или според нивното верување, туку според нивното однесување. овие луѓе не заслужуваат да бидат дискриминирани!

p.s. знам дека се ближат празници. .. полесна нека ни биде новата година, да употребиме повеќе разум, сила, моќ (како народ) и да не се откажеме. на секое зло му доаѓа крајот, колку подолго е во вртелешката, толку повеќе кога ќе излезе од кругот нема да може да се врати и да се собере. само еден на крај си ги собира гревовите, знаете кој, нели?!?

p.p.s. мигрантите, ах... мигрантите - тие заслужуваат посебно внимание! ;)

0 comments

#денот_по-тоа ::: антивистината за прогрижата

.некој ќе каже помина и тоа, завршивме уште еден празник, продолживме уште еден викенд, понеделникот го преспавме, а вчера славевме. .. како и секогаш. стравувањето е кафез за умот, лајкот патент за вербалните недостатоци. живееме во земја на молкнати усти и луѓе полни со страв.

- одбележавме уште една револуција, купивме најубави икебани за пред спомениците, направивме неколку селфи фотографии, како, еве, бевме и ние дел од оние кои се свесни за историјата, оние кои ја почитуваат, оние кои се поклонуваат пред истата. покажавме уште една одлична, математички коректна невистина. се излажавме самите себе дека сме верни на колективната матрица.

.цела година чукај се во гради дека си маќедонец, поклонувај се на фашистичка идеолошка матрица, тотемизирај ги неправдата, нетолерантноста и нееднаквоста и денес говори за антифашизам и за слобода на народот и изразувањето.

востание на умот ни недостига, промена на свеста и перцепцијата со која согледуваме што е бело, а што црно. 

за вакви денови не требаат свечени положувања на цвеќе од лицемерни полтрони, на вакви денови народот треба да го возврати каменот кој прв ни беше фрлен, желбата за промена не се шаблонизира, таа се вградува во душата на најмладите и пред се не се ограничува.

борбата продолжува - да не се повтори!

се дриблавме со антифашистички пароли, цитиравме големи великани, ја ископавме најреволуционерната поезија од google, се обидовме уште еднаш, како и секогаш да си кажеме: u've made good job и се потапшавме по рамо како навистина да е тоа така. и оп, пак го прескокнавме слонот иако ни го зема целиот простор во собата. бисерувавме итроштини, „го суштествувавме суштествувањето на суштественоста во суштината на процесот на демаркација на проблемот не лежи во аналноста на баналноста на процедуралноста, туку во... гламурозноста на игнорирање на ирационалноста на неписменоста.“ >.<

медитиравме троа на идејата за слободен живот, пазар, ум, а сепак утре се враќаме пак на истото. кој како се снајде, така и зајде. паразитирањето во јавната администрација е наследена болест од сите претходни системи, а ние постојано знаеме да кажеме: ова не чини!

.не се криви тие што не силуваат, криви сме ние граѓаните што постојано кога ќе ни дојдат на врата ги пречекуваме со лубрикант.

не чини вековното мудрување без нешто да се посака реално и не само на зборови, туку суштински да се промени. проблеми, проблеми, проблеми. сите имаме проблеми - да немавме проблеми сигурно ќе бевме. .. мртви!

.маќедонија бомба да е, секој да ја знае.

и по тоа пак секој ќе се вади на својата дарма или карма, без да се погледне изборот и да се посади желба, верба, мудрост и пред се стратегија за животот кој сме го избрале. нема човек кој нема проблеми, некој е со поголеми, некој со помали, иако секој би кажал дека неговите проблеми се најголеми. јас само би додал дека кога државата има сериозни проблеми последователно на тоа е СИТЕ ДА ИМАМЕ ПРОБЛЕМИ. уште еден татко е загрижен за министерството за смрт, уште едно девојче загина поради (не)грижата на нашиот здравствен систем. не смееме да продолжиме да разменуваме: нека почива во мир, нека и е лесна земјата и да констатираме оти здравството ни е отидено во неповрат.

:народот плански го ништат, оној кој е мудар и свесен го мапираат како сериозна опасност со црвенкруг на главата, додека од другите прават овци.

.фанатичен сељачизам - единственото нешто што владее во државата.

останатите. .. земјоделци. секоја година иста песна. фрли се ти на нива, работи во жолта или портокалова фаза на температурата, дојде ли есен, фрли си ги продуктите на асфалтот. место овде нашата држава да ги мотивира луѓето да останат овде, да дадат сеод себе овде, ние слушаме самоза невидливи субвенции, а на првиот дожд во поплава ни се губат цели села и градови. место да да садиме лозје и да береме грозје, ние младите ги пуштаме во швајцараа на берба неколку недели и после западниот свет и капиталистите ни се криви. секогаш така - ти си крив. да, да и ти со бугарскиот пасош што ни ја даде информацијата.

последно нешто: .почекајте, не правете деца, наскоро #Ж ќе започне со изградба на нов студенстки дом.

0 comments

.темата која нема крај во Македонија

:сте помислиле ли која е темата која нема крај во Македонија? или веднаш на ум ви паѓаат неколку теми кои се протнуваа порано, а сега со сета сила удараат по нашата глава?

некој сака да си поигрува со животот на македонскиот граѓанин, а не станува збор за еден или двајца виновници. се поретко слушаме конкретни виновници, иако имаме се помалку луѓе во државата. наспроти тоа слушаме налудничави изјави од црквата дека јогата не е добра, а неодамна гледавме фотографија како во владата наутро вежбаат јога. 

mind fuck ситуација, нели? на толку “образуван“ народ, се помалку писмени кои можат еден извештај од Европа да го пренесат онака како е напишан, а не така како што го доживуваат поединци, небаре имаме потреба од прераскажување на еротски филмови во кои треба да се задоволи нашата сексуална страст.

- безизлезноста е очигледна, агонијата меѓу нарадот се поголема, нетрпението не е лажно, а за волја на вистината започна и времето за летни одмори. за жал само за оние кои имаат финансии да си го допуштат тоа. имаме ли политичка волја, имаме ли шанса да спроведеме одреден правен механизам кој ќе ги врати работите во нормала, барем во онаа претходната во која одредени социјални структури не беа изложени на фактот дека треба да спијат во шатори во главниот град на државата, тотално непотребно, тотално излишно - или не вие решете. ќе им ги остави ли на крај некој шаторите, вреќите за спиење и душеците на најсилните поборници за/ на демократијата? – за еден другар прашувам.

- што направивме со мигрантите? им продадовме велосипеди, помогнавме да се убијат, ги вртевме во круг, ги затворивме во една соба како да се вреќа компири, заработивме и ....

 постојат ли некакви процедури кои се случуваат нормално во моментот, постојат ли институции кои функционираат и кои ќе се погрижат да се стабилизира ситуацијата, постојат ли поединци кои не “одработуваат“, постојат ли алатки и “клучови“ кои ќе помогнат во олеснувањето на оваа недорасната политичка состојба? 

зарем Македонија после 25 години си дозволи толку да западне во мечкина дупка направена од криминалци – ловџии на материјално благо, што на крај истите ќе си ги соберат парталите, а ние ако досега бевме хибридна држава, од сега натаму ќе се претвориме во лабараторски корнер (извинете, центар) на Европа, каде за прв пат ќе се пробаат некои нови техники, опити, експерименти т.е. елементи за управување со ојачната (не)моќ на “простата“ популација (простете), изгубена во својата лудост и ќе бидеме глувци кои нема да преживеат, туку едноставно ќе бидат заменети со други, се додека не бидеме истребени до последен - глушец (се разбира).

те прислушкуваат и тебе или ти не си вреден и посебен?

до кога обичниот народ ќе се тегави по улиците, по протестите и контра-протестите, дали после толку време можеме да носиме трезвени и приземни заклучоци за истите. вредеа ли и кои се бенефитите од нив, треба ли да продолжат и што кога ќе продолжат... до кога ќе си мислиме дека сме народ избран од господ, единствен свет од библијата, папокот на светот кој ја има уникатната прилика да си прави така како што му одговара и му се сака? дали новите бомби ќе направат еурека кај македонскиот граѓанин, дали секој од нас ќе биде треснат по глава со правата реалност и вистината која како корка сува леб ни е потребна.

до кога ќе си ја газиме и уништуваме сопствената држава? до кога оваа слика нема да ни значи ништо, до кога нашите лични бенефити ќе бидат поважни од сЕ друго што ни се случува?

:реторички прашања кои како круг без излез се вртат во нашите глави секојдневно, без одговор со празни погледи едните чекаат сладолед (од најубавите), а другите (промени?!?) за кои сите заедно, обединето треба да се избориме. поддаваме раце само на истомислениците, а другите како во некоја видео игра или супер мисија на елиминација, ги телепортираме, ги ставаме на пуст остров, на остров кој ќе биде следниот затвор за секој кој нема да размислува како нас. 

до кога вака македонче или македонецу, сеедно?

можеме ли да дозволиме плуралност во размислувањето, толеранција на туѓото мислење, можеме ли на криминалците да им кажеме каде им е местото, на соседите повторно да ги поздравиме и да им се извиниме доколку сме згрешиле во сите овие месеци, години?

имаме премногу книги, а се помалку мозоци, премногу закони, но и се повеќе криминалци, премногу информации, а се помалку вистина во истите, премногу пријателства, но за жал неважни и неискрени. и тогаш некој можеби ќе каже, ако пеколот случајно е празен, проверете ја Македонија, за на тоа неколку секунди потоа да се радуваме, да се смееме, да се возбудуваме и без вистинска доблест да сериозно да почнеме да размислиме. зарем навистина станавме толку лоши? сите учевме да бидеме демократи, а повеќето од нас станале корумпирани идиоти, продадени души на ѓаволот, платеници на насилството и беззаконието. да направиме уште една тура - авантура?!

што ни се случи и се уште ни се случува доколку сака(в)ме да бидеме нормална држава? каде е самодисциплината, културата, основните правила на соживот?

сите ние го храниме ова чудовиште!  

почнавме меѓусебно да си го правиме она што другите не сакаме да ни го направат нас, ја изгубивме оскатакоја не правеше луѓе, а не поврзуваше и со она што е вредно за секој од нас, наместо да се стремиме кон доброто, налошото гледаме како вкусна кујна. ппштествениот неред е резултат на неуспехот да се сфати и да се живее во реалноста...

ова е иднината во која сакаме сите да влеземе!

:всушност, дали сакаме и дали ни одговара да продолжиме од таму каде што мислевме дека сме почнале или застанале, оти како што изгледа на крај излегува дека не само што ние немавме тргнато кон “некаде“ (светлата иднина), туку ние сме биле длабоко заглавени во менталните ровови и илузијата дека воопшто се движиме, освен ако тоа не го гледаме реверзибилно, односно назадечки. сме движеле, но се поназад и поназад, назад до суштината на нашето непостоење, изгубеноста на основните човечки вредности, ароганцијата, суетноста, надменоста – патосот на нашата вкоренета огорченост.

позитивна разврска и брзо решение кое ќе биде праведно и ќе не врати сите во ред, ќе ни покаже кому каде му е местото во ова општество е навистина потребно, но и задолжително за да се излезе од оваа криза и за да не се случи опасноста од тоа повторно да се вратиме на истото „дериџе“.

0 comments